Metal Slug Tactics – İnceleme

Ateş etmeli, zıplamalı 2D platform oyunları denince Contra’dan tutun da Bionic Commando’ya kadar pek çok güzide imal gelir akıllarımıza. Fakat onlardan biri vardır ki hem görsel stili hem de esprili yapısıyla başkalarının ortasından güdümlü bir füze üzere sıyrılıverilir: Metal Slug.

Marco ve Tarma’yla birlikte Genaral Morden’ın zevzekler ordusuyla birinci savaşımızın üzerinden 29 yıl geçmiş. Fakat kurtardığımızda bize iç çamaşırlarını ikram eden savaş esirleriyle, teknelerin üstünde güneşlenen düşman askerleriyle, yepyeni kısım sonu düşmanlarıyla ve hâlâ süper görünen art plan çizimleriyle bugün bile pek çok kişinin severek oynadığı bir seridir Metal Slug.

Gelgelim çağdaş vakte yenik düşen, üretimcisinin bütün eforlarına karşın bir türlü dirilemeyen serilerdendir birebir vakitte. Taşınabilir oyun yaptılar, tutmadı. Kule savunma yaptılar, tutmadı. F2P sürümünü yaptılar, o da tutmadı. Şimdiyse talihlerini apayrı bir alanda deneme vakti: Sıra Tabanlı Strateji.

Mission Start!

Metal Slug Tactics, isminden da anlaşılacağı üzere bir strateji oyunu. Üretimciler Metal Slug kozmosunu alıp onu Final Fantasy Tactics usulünde, izometrik bir sıra tabanlı stratejiye dönüştürmüş ve içine bir tutam da rogue-like elementler serpiştirmişler. Oyuna Marco, Eri ve Fio üçlüsüyle başlıyor ve toplam 4 ana kısımdan oluşan haritamızdan çöl bölgesini seçiyoruz. Sonrasında da Slay the Spire başta olmak üzere pek çok rogue-like oyunda görmeye alıştığımız, nasıl ilerlemek istediğimizi seçebildiğimiz kollu budaklı bir yol haritası çıkıyor karşımıza. Buraya kadar her şey alıştığımız üzere.

Ama işler bu noktadan sonra farklılaşmaya başlıyor. Bir kez yol haritasındaki her noktayı ziyaret edemiyoruz; iki-üç noktaya uğrayıp buradaki vazifeleri tamamlar tamamlamaz (bütün düşmanları öldür, konvoya refakat et, muhakkak gayeleri yok et üzere gibi) düşmanlar alarm veriyor ve Metal Slug serisinden alışık olduğumuz kocaman, dev üzere bir savaş makinesiyle kapışmaya başlıyoruz. Kazanırsak sonraki kısma geçiyoruz, ölürsek de her şeye baştan başlıyoruz.

Oynanış da bildiğimiz strateji oyunlarından oldukça farklı. Bir sefer siper alıp bir duvarın gerisinden vs düşmana ateş etmek bu oyunda çabucak hemen hiçbir işe yaramıyor. Onun yerine daima yer değiştirmeli ve gidebildiğiniz kadar uzağa gitmelisiniz. Ne kadar ileri giderseniz o kadar fazla “kaçınma” ve “adrenalin” puanı kazanıyorsunuz zira. Kaçınma puanları bir tıp zırh misyonu görüyor ve düşmanların size verdiği hasarı ya sıfırlıyor ya da azaltıyor. Adrenalin puanlarıysa özel yeteneklerinizi kullanmanızı sağlıyor; bir çeşit mana yani. Vazifeleri tamamlayıp haritada ilerledikçe deneyim puanı kazanıyor, bunlarla da yeni yetenekler edinebiliyoruz. Fakat ölüp başa döndüğümüzde bunların hepsi sıfırlanıyor.

Tabii bir de “senkronizasyon” yeteneğimiz var. Düşmanlardan birine ateş ettiğimiz sırada o askeri öbür bir karakterimiz daha görüyorsa otomatikman bizimle bir arada o da ateş ediyor. Bu sayede karakterlerimizi haritada gerçek pozisyonlara yerleştirerek tıpkı düşmana üç karakterle birden tıpkı anda ateş edebiliyoruz. Birçok güçlü düşmanı yenmenin ve kısımları ölmeden tamamlamanın yolu da buradan geçiyor esasen.

Heavy Machine Gun!

Oyunda Marco, Eri ve Fio’nun yanı sıra yıllar içerisinde seride vakit zaman başrol oynayan Tarma, Nadia, Trevor, Ralf, Clark ve Leona da yavaş yavaş gruba katılıyor. Bir seferinde yalnızca 3 karakter seçebiliyorsunuz. Hepsinin farklı farklı özel yetenekleri ve savaş tarzları var. Her birinin 4 farklı ekipman seti bulunuyor. Örneğin Marco birinci başta yalnızca tabanca ve makineli tüfek kullanırken kazandığımız deneyim puanlarını harcayıp ekipmanını lazer tüfeği ve piştovla değiştirebiliyoruz. Oyunda hangi ikiliyi seçtiğinize bağlı olarak ufak öykü modülleri (eşittir başarım) da açabiliyorsunuz.

Oyuna ismini veren Metal Slug ve Slugnoid isimli araçlarımız da emrimize amade elbette. Bu zırhlı harika savaş araçları bazen kısımların ortasında karşımıza çıkıyor, bazen de biz takviye kuvveti çağırıp savaş alanına bunlardan bir tane indirebiliyoruz. Lakin yakıtları bitebiliyor, o yüzden yönetimli kullanmak gerekiyor kendilerini.

Her ne kadar buraya kadar anlattıklarım kâğıt üzerinde heyecan verici gözükse de iş uygulamaya geldiğinde pek de o denli olmuyor ne yazık ki. Bir sefer oyun çok yavaş açılıyor. Bu da sizi birinci birkaç el boyunca belirli bir yere kadar gidip ölmeye mahkûm ediyor. Zira birinci başlarda elinizin altında çok az yetenek ve kaynak oluyor. Rumi’nin dükkânını ve Margaret’ın eğitim alanını açtıktan sonra işin rengi biraz değişiyor. Birinci kısım sonu canavarınızı yenmeyi başarıp başka karakterleri de teker teker takıma kattıkça daha fazla eğlenmeye başladığınızı hissediyorsunuz. Fakat işte… o noktaya gelinceye kadar birkaç saat boyunca ölüp ölüp baştan başlamak zorunda kalıyorsunuz. Yani, evet, bu dediklerim tüm rogue-likelar için geçerli, biliyorum. Lakin nedense burada bir olmamışlık hissi var.

Beni bir modül hayal kırıklığına uğratan bir öbür şeyse oyunun içeriğinin çok kısıtlı olması. Toplamda yalnızca 4 tanecik harita var ve incelemenin başında da belirttiğim üzere buraları keşfederken sadece 3 noktaya gidebiliyorsunuz. Hatta birinci kısmı tamamladıktan sonra direkt General Morden’ın bulunduğu haritaya geçip oyunu birkaç saat içinde tamamlamak bile mümkün. Evet, oyunun daha üst bir zorluk düzeyi var. Evet, rogue-like olduğu için daima birebir yerlerden geçmiyorsunuz. Evet, bütün düşmanlarla kapışıp General Morden’ın yanına ondan sonra giderseniz farklı bir son görüyorsunuz. Lakin bütün bunlar tıpkı dört kısmı tekrar tekrar, tekrar tekrar oynayıp tıpkı düşmanlarla yahut biraz daha gelişmiş cinsleriyle savaşıp durduğunuz gerçeğini değiştirmiyor. Bu döngüye kendinizi kaptıracak kadar bağımlılık yapmayı başaramıyor oyun.

Oyunun en güçlü yanı Metal Slug serisinin usulünü motamot koruyan pikselli grafikleri, esprili yapısı ve kulağınızın pasını silen müzikleri hiç elbet. Nostalji damarınıza basmayı uygun başarıyor yani. İçerik olarak biraz daha dolu olsaymış, rogue-like yerine senaryolu bir vazife yapısı kullansaymış tadından yenmez olabilirmiş. Bu hâliyle birkaç el atıp sonra unutulacak bir üretim olarak kalmış ne yazık ki.